آنها در خرابه های گذشته با هم جنگ می کنند.
ماسه های بی خطر رادیواکتیو زیر چرخ های زرهی اتومبیل های نبرد ذوب می شود و تحت اشعه لیزر سنگین و آتش اسلحه های پلاسما، به دلیل خشم و ناامیدی، نفرت و ترس از ذهن و ذرات می آیند و ابرها بیش از مکان های جنگ آنها جوش می گیرند. قبل از رسیدن به زمین، قطره باران سمی تبخیر می شود.
Silhouettes مبهم آنها توسط قلعه های بنزین و شهرستانها تقویت شده در مقابل لنز دوربین های اتوماتیک و بشکه اسلحه های سنگین محافظت از صلح آخرین چند بازماندگان از جنگ عبور می کند. آنها در مورد اخبار آنها در شبکه های اطلاعاتی جهان صحبت می کنند و دوربین های تلفن همراه هر حرکت خود را از آسمان پر از خاکستر تماشا می کنند.
مهم نیست که آنها - مهاجمان، سربازان، مزدوران ... چرا آنها برای محافظت از دیوارهای شهر جای خود را پیدا نکرده و به صحرا به چالش کشیده شده اند. مهم نیست که آنها احساس می کنند و چه چیزی فکر می کنند وقتی که یکدیگر را می کشند. کسانی که جنگ های خود را بر روی پانل های نئون شهرهای شهر تماشا می کنند هرگز این را درک نمی کنند.
نظر یافت نشد